Snurkende honden bijten niet!

Flieder, fladder, flater, in Lima is het toch echt twee uur later. Flapper, dapper, wapper, van snurkende honden wordt je niet knapper. Wiedewie, wiedewa, wiedewoo, ginne zonnebrand maar shampoo!

Dat is in vogelvlucht wat we afgelopen week zoal hebben meegemaakt. Na vier dagen in Buenos Aires te hebben rondgefladderd, zijn we donderdagavond naar Lima (Peru) gevlogen, waar ons avontuur kon beginnen! We hadden meteen het echte backpackersgevoel te pakken toen we aankwamen in ons hotel. Een veeel te grote hotelkamer, zwembad, sauna, sportschool, en heerlijk uitgebreid ontbijt stonden ons op te wachten. Heel vervelend zo'n begin ;-) De eerste dag hebben we dan ook lekker gechild en niks uitgespookt. De tweede dag vonden we dat we maar iets van Lima moesten gaan zien, dus wilden we een tour doen met zo'n toeristenbus. Lekker afgezaagd, precies waar we zin in hadden. Kaartjes gekocht, chippie voor onderweg, we waren er helemaal klaar voor. De bus zou om kwart over 3 vertrekken. Een kwartier van tevoren stonden we netjes klaar op de verzamelplek, en voor de zekerheid vroegen we aan iemand of we op de goede plek stonden. Dat stonden we, maar die bus komt pas over twee uur, zei dat vrouwtje. "Hoezo over twee uur, het is toch echt 3 uur hoor!", zeiden wij, zo eigenwijs als we zijn. "Nee hoor, kijk maar op mijn telefoon.", zei ze. En ja hoor, daar stond toch echt dat het pas 1 uur 's middags was. Als twee koppige geiten hielden we vol dat het bij ons 3 uur was, waarop de vrouw vroeg waar we vandaan kwamen.. "Uit Argentinie? Daar is het toch echt twee uur later dan hier!" Hahah dat begon al goed, Jut & Jul hadden maar liefst 2 dagen in hun eigen tijd geleefd. Opeens begon er van alles te dagen... Ahh, daarom kwamen er om half 11 nog volop mensen bij het ontbijt binnen lopen, terwijl wij netjes om 10 uur (dachten we) aanschoven. We zijn dus elke ochtend om 8 uur opgestaan in plaats van 10 uur... en dus ook om 10 uur naar bed gegaan, in plaats van 12 uur. We vonden al dat het zo lang licht bleef in Lima.. En dat het zo rustig was in het winkelcentrum om 12 uur 's middags! Ondanks een aantal duidelijke hints (een grote wekker naast ons bed, hup stekker eruit, staat toch verkeerd! Dat is stom, die klok op straat staat ook al verkeerd!) zijn we lekker in onze eigen tijdzone doorgegaan. Maar goed, beter laat dan nooit, dus na twee dagen zaten we eindelijk in het Peruaanse ritme.

Aangezien we de luxe van ons eerste hotel aan de hotelpunten van Marisol te danken hadden, moesten we ons na twee dagen toch echt klaarmaken voor het echte avontuur. Chincha here we come! En daar gingen we, op naar Kris uit Lommel! Kris woont sinds 8 jaar in Peru en heeft daar o.a. een weeshuis opgezet voor meiden van 3 t/m 18 jaar, die niet meer op hun ouders kunnen rekenen. We hebben 2 nachten bij hem gelogeerd, en hij heeft ons helemaal meegenomen in zijn leven hier. We zijn meegeweest naar het weeshuis, hebben overblijfselen van de Chincha cultuur bekeken, zijn naar een wijnbodega geweest, zijn naar zijn nieuwe lading kuikentjes gaan kijken en hij heeft ons allerlei dingen uit de Peruaanse keuken laten proeven. We hebben in die paar dagen dat we daar zijn geweest veel bewondering voor hem gekregen! Het is niet makkelijk om je (luxe) westerse leven op te geven en je hier te settelen, maar hij doet het toch maar even! Hij doet er alles voor om die meiden een nieuw thuis te geven en ze wat bij te brengen qua opvoeding. Hij verdient van ons een dikke pluizige pluim! Kris, bedankt voor de gastvrijheid en de gezellige dagen!

Oke, verder naar het volgende hoofdstuk uit onze avonturenbundel. Doe even je ogen dicht en stel je voor dat je in de woestijn loopt, bijna uitgedroogd door de dorst en afgepeigerd door het lange lopen. Opeens zie je op enkele meters een oase voor je. Een prachtig helder meertje, omgeven door palmbomen en grote zandduinen. Als je nog wat beter kijkt zie je talloze gezellige restaurantjes en hostals, kinderen spelen in het water en bootjes varen op het meertje. "Dat is te mooi om waar te zijn", denk je teleurgesteld. Maar niets is minder waar, je bent bij Huacachina beland! Een paradijsje op aarde, waar we iets langer zijn gebleven dan gepland, zo mooi was het hier. De eerste twee nachten zaten we in hotel Suiza, maar al snel ontdekten we een veel mooier plekje: Bananas! Wel wat primitiever, we sliepen in een soort houten huisje met daarin alleen een stapelbed, wc's en douches waren openbaar, maar zeker zo gezellig! Mooi blauw zwembadje, omringd door groene palmbomen en planten, hangmatten en 'n gezellig barretjes waar je heerlijk kon eten en drinken. En niet te vergeten een gezellig mopshondje dat de boel in de gaten hield!

Op onze laatste dag zijn we gaan sandboarden, eigenlijk hetzelfde als snowboarden maar dan in het zand. Echt 'n geweldige ervaring! Met een buggy (zie foto) gingen we de duinen in. Als een dolle ging onze chauffeur omhoog, hij ging geen enkele heuvel uit de weg! Nadat onze maag zich zo'n 20 keer had omgedraaid, kwamen we aan op de plek waar we gingen sandboarden. De eerste keer gingen we nog best goed omlaag, maar de heuvels werden hoger en hoger, en op den duur was het meer vallen dan boarden ;-) Maar goed, gelachen hebben we wel. Bij de laatste heuvel (zo'n 300 meter hoog) gingen we op onze buik omlaag, dat was echt supergaaf! Op de terugweg nog een prachtige zonsondergang gezien, en met heerlijke pizza & bier sloten we deze mooie dag af. Tegen 'n uur of 8 kwamen we in ons 'hutje' aan, en uit de hut langs ons kwam een enorm gesnurk.. Wie ligt er nou om 8 uur 's avonds al ZO hard te snurken, vroegen wij ons af. Mar zag al een slapeloze nacht voor zich, dus wij expres hard met onze deur gooien en op de muur bonken om deze persoon wakker te maken. Hij snurkte echter vrolijk door, dus we gingen een kijkje nemen in de hut naast ons. De deur stond open, en daar lag inderdaad iemand heel hard te snurken. We konden niet zien wie, want het was pikkedonker. Uiteindelijk zijn we dan toch maar naar bed gegaan (Mar met oordopjes in, Bo slaapt toch overal doorheen) en de volgende ochtend gingen we toch maar eens kijken. De hut naast ons bleek gewoon een poetshok te zijn met een matrasje erin, dus toen snapten we er helemaal niks meer van. "Slaapt er misschien iemand van het personeel in dat hokje naast ons?", vroegen we aan het meisje achter de bar. "Oh nee hoor, daar slaap onze Mini!" Blijkt dat we gewoon wakker zijn gehouden door een snurkende mopshond! We kwamen niet meer bij van het lachen natuurlijk, en Mar is inmiddels helemaal afgestapt van het idee om een mopshondje te nemen!

Na een paar heerlijke dagen in Huacachina zijn we nu in Nazca, waar we vandaag de mysterieuze nazcalijnen hebben bekeken. Duizenden jaren geleden zijn er talloze tekeningen in de woestijn gemaakt, en tot op de dag van vandaag is niet bekend wie, hoe of wat. Heel interessant om te zien! We zijn niet met het vliegtuigje omhoog gegaan maar hebben gewoon een aantal tekeningen via de uitkijktoren bekeken, dat was voor ons wel weer genoeg! We hebben de kolibrie en de handen gezien, maar er zijn nog honderden andere tekeningen gemaakt. Na een dagje cultuur snuiven vertrekken we vanavond met de nachtbus richting Cuzco, waar we allebei heel veel zin in hebben! Gezellig 14 uur in de bus, filmpjes, spelletjes, chippies, muziekje, wij maken het wel gezellig! En dan lekker naar Cuzco, waar we natuurlijk Machu Picchu (een van de zeven wereldwonderen) gaan bezoeken en weer even lekker op stap kunnen gaan, Cuzco is namelijk een wat grotere stad waar veel te beleven is!

Onze zonnebrand kunnen we voorlopig even opbergen (in Cuzco is het 18 graden en 's nachts ijskoud), en dat is maar goed ook. We kwamen er namelijk, na 2 dagen onszelf intensief insmeren, achter dat we geen zonnebrand maar shampoo aan het gebruiken waren (hij voelt wel wat stroef aan, hmm hij ruikt ook wel een beetje vreemd). Mar was ervan overtuigd dat het Pizbuin was (dat had Roel gezegd), maar die bleek in 'n ander flesje te zitten. Vandaar dat onze neusjes nu dus lekker rood zijn en vol vellen zitten!

Over een paar dagen hebben we vast weer heel veel te vertellen, dus dan gaan we jullie weer verblijden met meer avonturen. Nu gaan we ons klaarmaken voor onze busreis!

Hasta la pasta en tot in 't eggie!

Besos,

Mar & Bo

P.s. voor degenen die meer willen weten over Kris en zijn activiteiten: zijn website is www.hijosdelsol.be